Przy jakich schorzeniach wykonuje się neuromobilizację nadgarstka?
Neuromobilizacja jest jedną z najskuteczniejszych technik na szeroką skalę wykorzystywaną w trakcie terapii manualnej. Specjalna technika oddziaływania na miejsca zmienione chorobowo umożliwia bezpośrednią stymulację tkanki nerwowej. Metoda normalizuje pracę nerwów i przywraca ich pełne funkcjonowanie.
Kiedy neuromobilizacja nadgarstka jest najskuteczniejsza?
Neuromobilizacja nadgarstka jest najbardziej zalecana w przypadku zespołu cieśni kanału nadgarstka. Pomaga przywrócić do prawidłowego funkcjonowania odżywianie i ruchomość nerwu pośrodkowego w kanale nadgarstka.
Trzeba jednak podkreślić, że neuromobilizacji można poddać także inne nerwy: nerw promieniowy, nerw mięśniowo-skórny, nerw pośrodkowy, nerw łokciowy, nerw kulszowy, nerw udowy, nerwy piszczelowe i strzałkowe, nerwy podeszwowe.
W każdym przypadku, neuromobilizację należy traktować jako jeden z elementów terapii, a nie główną metodę leczenia. Podstawą jest wyeliminowanie podstawowej przyczyny uszkodzenia nerwu. Istotne jest, aby zgłosić się do specjalisty, który ma świadomość, jak delikatna jest tkanka nerwowa i należy ją stymulować w bardzo ostrożny sposób.
Po czym poznasz, że doszło do dysfunkcji nerwów?
Nawet niewielkie uszkodzenie w strukturze tkanki nerwowej może wywołać niepożądane objawy. Pojawiają się przede wszystkim:
- promieniujący ból,
- mrowienie, drętwienie,
- zaburzenia czucia,
- osłabienie siły mięśni,
- utrata funkcji mięśni.
Wymienione objawy mogą wystąpić, gdy doszło do uszkodzenia nerwu lub jest na niego nacisk, a także gdy powstało uwięzienie nerwu obwodowego powodujące ograniczenie ruchomości nerwu względem sąsiadujących tkanek.
Jak wygląda terapia manualna z wykorzystaniem neuromobilizacji?
Zanim zostanie Ci zalecona neuromobilizacja, konieczna jest konsultacja ze specjalistą oraz wykonanie badań fizykalnych zawierających podstawową ocenę neurologiczną wystawianą na podstawie testów diagnostycznych. Pozwala to na określenie stopnia napięcia i ogólnego stanu nerwu obwodowego.
Najczęściej diagnostyka obejmuje wykonanie badania ENG nerwu obwodowego. Wśród testów fizykalnych podstawę stanowią:
- ULTT – badanie napięcia nerwów kończyny górnej – nerw pośrodkowy, nerw łokciowy, nerw promieniowy, nerw mięśniowo-skórny,
- LLNTT – badanie napięcia nerwów kończyny dolnej, a w szczególności Slump test, SLR oraz test napięcia nerwu udowego).
Jeżeli badania wskażą wynik dodatki, a obserwowane są dodatkowo ubytki neurologiczne i zaostrzone objawy, zalecane jest przeprowadzenie zabiegu neuromobilizacji.
Podstawą przy wykonywaniu neuromobilizacji jest właściwe ułożenie części ciała dotkniętej problemem z nerwami. W połączeniu z ruchem w odpowiednim kierunku można rozciągnąć lub wywołać ślizg nerwu. Podczas jednego zabiegu wykonywane są powyższe czynności oraz specjalny ruch pulsacyjny przez około minutę lub do momentu zgłoszenia przez pacjenta zmniejszenia objawów.
Pacjent w trakcie neuromobilizacji odczuwa rozciąganie, uczucie ciepła oraz delikatne mrowienie. Nie powinno się odczuwać bólu.
